Parafia Najświętszej Maryi Panny w Solcu nad Wisłą

Jedna z 10 parafii rzymskokatolickich dekanatu lipskiego diecezji radomskiej.

Nazwa miejscowości pochodzi od prowadzonego handlu solą. Według legendy najstarsza wzmianka dotyczy wskrzeszenia Piotrawina w 1078 przez św. Stanisława, biskupa krakowskiego. W XI w. Solec stanowił gród arcybiskupów gnieźnieńskich, potem własność bożogrobców z Miechowa, od 1325 własność królewską i w tym czasie lokowane zostało miasto przez Władysława Łokietka. Kazimierz Wielki zbudował gotycki zamek, który był przekształcony w XVII w. przez Krzysztofa Zbaraskiego na rezydencję renesansową. Miasto, zniszczone w wyniku najazdów szwedzkich, podupadło, a prawa miejskie utraciło w 1869.

Kościół pierwotny istniał przy rezydencji arcybiskupów gnieźnieńskich. Parafia powstała prawdopodobnie w XIII w. Murowana kaplica zamkowa pw. Wniebowzięcia NMP była zbudowana przez Kazimierza Wielkiego w 1370, a następnie przekształcona w kościół parafialny. Ten był trzykrotnie palony i odbudowywany: przez ks. Macieja Becha w XVI w., przez księcia Krzysztofa Zbarskiego w 1604 i wtedy też konsekrowany, w 1825 roku przez hrabiego Matuszewicza. Kościół jest w stylu gotyckim, wzniesiony z kamienia i cegły. W latach 1976 – 1999 kościół restaurowano i odnowiono staraniem ks. Tadeusza Gębki.


error: Content is protected !!